Skip to main content
titelbild quer

Der Alträuscher un si Raretätche

vum Philipp Voigt

 

Der Köbes wor ene schlaue Mann,
dä woss, wie mer ahl Saache,
janz flöck zo Jeld maache kann,
hä hatt jet för zo laache.

Pluute, die ander Lück han uszorteet,
Spejel, Döppcher, Lampe un och Böcher,
hät hä en sing Wonnung transporteet,
dröm nannte se in nor „der Alträuscher“.

Un wor et Wedder för ene Fluhmaat schlääch,
hatt unse Köbes Zick för ze Söke en Annonce.
Wat sollt mer em Rän, han ich nit Räch,
met dem janze Krom us Posteling un Bronze?

„Jesook un jefunge“ stundt do nevve Belder un Klaaf.
Hä broht för si Schlofzemmer noch e Schaaf.
Do daach der Köbes sich: „Dat es ming Schangks,
un Möbele söke, dat mäht meer kein Kadangks.“

Die Annonce, die der Köbes hatt tireck jesinn:
„60 Johr om Puckel – wo well ich jetz hin?
E neu Plätzje finge sollt nit mih lang doore,
ich han keine Fiduuz, em Wonnzemmer zo versoore.

Ene Tapeetewäßel, dat wör nit schlääch.
Ich ben jeflääch, en Schoss un jot zoräch,
wor mih ungerwähs wie Ehr et villeich sid,
e ahl verstöpp Schaaf, jrad dat ben ich nit.“

Wau, 60 Johr un jot en Schoss,
e Schaaf, dat dann sing Wonnung dekoreet.
Doch wat dat jode Stöck wal koss,
der Köbes sich fröch, wat dat nor weed.

Et jov kein Zick mih ze verleere,
hä reef do aan un wollt et ens probeere.
Ene jode Pries weed mer wal finge,
un wat hä hoot, dat dät och ärch jot klinge.

Aan enem Bräues en Neppes wollt mer sich treffe,
am Sambsdachovend, su wor et aanjedaach.
„Ka’mer do dann och Möbele üvverjevve?“,
hatt der Köbes noch esu för sich jedaach.

Jo, un wie sollt hä avholle der jode Krom?
Hä wollt jo nit, dat dat Schaaf kräch ne Schrom.
Do kom im singe Fründ, der Boor Tünn, en der Senn,
dä woss janz bestemmp, wie mer su jet kritt hin.

Der Sambsdach drop, Ehr jläuvt et kaum,
dat jov e Beld, e Jespann wie ne Draum.
Der Tünn kom met ner ahl Kar aanjeschosse,
hinge wor och ene Hänger aanjeschlosse.

Der Köbes hatt allt alles parat,
hatt sing Arbeitskledasch aanjedonn,
si Werkzeug op der Wage jelaht,
su dat et dann endlich loss kunnt jonn!

Wie hä die Frau soch aan der Eck;
jet flau em Mage woodt hä verschreck.
Hä woss nit esu rääch, wat hä jläuve soll,
dat muss die Frau sin, die dat Schaaf bränge woll.

Vun enem Schaaf wor wick un breit nix ze sinn,
der Köbes jingk zo dem Fräuche hin.
„Exküseht, Madame, wo hatt Ehr Ühre Wage?“,
hoot hä sich dann selver sage.

„Ich ben zo Foß – un üvvrijens – ich ben et Kättche!“
„Schön“, saht der Köbes, „un wo es mi Raretätche?“
Hä wor ärch verbasert un woodt och jet unjedoldich.
Et Kättche dät jriemele: „Leeve Mann, wat sid Ehr joldich!“

„Wat för ene Pries wollt Ehr für dat Schaaf no han?“,
saht do der Köbes, un et woodt im jet bang.
„Wat för e Schaaf?“, saht im do et Kättche,
un em Kopp vum Köbes jingken de Rädche.

„Es dat nit herrlich? Su ha’mer uns jesook un jefunge!“
Dä Köbes daach: „Wä hät mer dann he ene Bär opjebunge?“,
un saht: „Leev Madame, sid mer nit kott“,
nohm sing Bein unger de Ärm un wor janz flöck fott.

Wir benutzen Cookies

Wir nutzen Cookies auf unserer Website. Einige von ihnen sind essenziell für den Betrieb der Seite, während andere uns helfen, diese Website und die Nutzererfahrung zu verbessern (Tracking Cookies). Sie können selbst entscheiden, ob Sie die Cookies zulassen möchten. Bitte beachten Sie, dass bei einer Ablehnung womöglich nicht mehr alle Funktionalitäten der Seite zur Verfügung stehen.