Skip to main content
titelbild quer

Wat mer nit all fingk

vum Rudi Meier

 

Wat es et doch hückzedachs eifach Ädäppel ov Sparjel ze schelle. En jeder Köch jit et ene „Sparschäler“, met dem mer em Rubbedidupp en Kump Ädäppel jeschallt hät. Ming Mamm heelt vun su enem neumodische Krom nix. „Spare du´mer bei der Sparkass, Ädäppel schelle ich met mingem Köchemetzje“ meinten se dozo. Un dat Köchemetzje wor ehr rejelräch hillich, do dorf keine Andere met arbeide. Et wor e „Windmühlenmesser“ us Solinge. Der Jreff wor us Keescheholz un die Kling us Stohl em „Solinger Dünnschliff“. Met de Johre wor die Kling allt luuter kööter un dönner jewoode. De Mamm kunnt domet Ädäppel ov Sparjel schelle wie der Düvel. De Schale woren esu dönn, dat mer de Zeidung dodurch lese kunnt. Wann et nit ens jrad Nudele ov Ries beim Meddagesse jov, woodt dat Köchemetzje jeden Dach jebruch.

Eimol, ich hatt de Eldere ene Kaste Wasser jebraht, leef de Mamm wie jeck durch die Köch. Se maht jedes Schaaf op, trok jedes Schoss erus, wäulten dren eröm un daut et widder zo. Sujar en der Müllemmer dät se spingkse. Op ming Froch, wat et dann do ze söke jöv, kräht ich die opjerächte Antwoot: „Ich finge mi Köchemetzje nit. He en de Köch es et nirjendswo. Dinge Vatter weed et wal ens widder en singer Werkstatt för irjend jet jebruch han, wo et mer stump weed.“ Wie hä dann heim kom, woodt`e tirek met Froge üvverfalle, ävver dat Metzje wor fott: För de Mamm en Katastroph!

Natörlich han ich ehr e neu Metzje jekauf. Widder e Windmühlenmesser met Solinger Dünnschliff un enem Jreff us Keescheholz. Ävver et wor der Mamm nit räch. De Kling wor ze lang, der Jreff ze rau un üvverhaup, et wor nit ehr Köchemetzje. Et Ädäppelschelle dät ehr keine Spass mih maache. et wor en echte Quälerei met däm neue Metzje un de Schale wore ehr luuter ze deck. Dodrüvver dät se sich ärch ärjere.

E paar Woche drop kom der Vatter met enem Emmer en der Hand un enem Jriemele em Jeseech usem Jade. „Liebche ich han der Komposs ens ömjesatz, der hat et schwer nüdig. Un loor doch ens, wat ich dodren jefunge hann“! De Mamm loote vörsichtich en der Emmer eren. Op eimol strohlten se üvver alle veer Backe. Et wor nit ze jläuve: Do loch dat hillije un hätzlich vermesste Köchemetzje en däm dreckelije Jadeemmer. Dat wor der villeich en Freud!
Ävver: Wat loch dann do noch all dren? „Jaha“, saht der Papp, „dat he, dat dröhtije Jeknöddels, es mingen Brell, der letz Johr em Sommer verschött jejange es. Der Rasenmäher hatt in wal erwisch. Un dann ha´mer he noch zwei rostije Ruseschiere, die ich allt lang vermess han.“

„Dä“, saht drop de Mamm, „Do häste jo nit bloß jefunge, wat mer jesook han, nä, och Krom, dä mer nit jesook, ävver vermess han.
Jetz künne mer dat Sprichwoot „Et Huus verliert nix“ ömdäufe: „Et Huus verliert nix - un der Jade och nit“!

Wir benutzen Cookies

Wir nutzen Cookies auf unserer Website. Einige von ihnen sind essenziell für den Betrieb der Seite, während andere uns helfen, diese Website und die Nutzererfahrung zu verbessern (Tracking Cookies). Sie können selbst entscheiden, ob Sie die Cookies zulassen möchten. Bitte beachten Sie, dass bei einer Ablehnung womöglich nicht mehr alle Funktionalitäten der Seite zur Verfügung stehen.