Skip to main content
titelbild quer

Ne janz normale Dach

vum Roswitha Gebel

 

Jede Morje schellt der Wecker öm sibben Ohr. Ich ben zwor nen Rentenerer, ävver wann ich späder opstonn, krijjen ich nix jeschaff. Su wor et och an däm Dach. Et wor ne klore Morje, wie jemaat för em Jade ze arbeide. Ich wollt e paar Strüch ömsetze, Blome planze un natörlich krugge.

Ich han mer en Tass Kaffe opjeschott un ben dernoh en der Schobbe jejange un han et Werkzüch zesamme jesook. Jotjemot han ich de Jravschöpp un de Hack metjenomme. Jrave un Hacke mät schmal Backe! Dat Jriemele es mer flöck verjange, wie ich soch, dat ich noch ming Schluffe anhatt. Leev Herrjöttche. Se wore naaß un voll Matsch. Ich ben en et Huus zoröck un wollt se em Bad schrubbe. Ich hatt noch nit anjefange, do jing et Tilefon. Ich, die Trapp eraf, ze spät. Der Anrofer hatt ald opjelaht. Do feel minge Bleck op die Blomevas nevven dem Tilefon. Die Blome dodren wore nit mih schön. Also han ich die Vas en de Köch jebraat. Do stund immer noch ming Tass Kaffe. Ich hädden schwöre künne, ich hät die jedrunke. Do schellt ald widder et Tilefon. Alles stonn un lijje loße un ielig en der Flur. Ze spät. Ich jläuve, do well mich Einer för der Jeck halde.

Ich han mich op der Wäch nohm Jade jemaht. Doför moot ich dorch et Wonnzemmer. Do loch doch ähnzlich noch die Zeidung vun jester om Desch. Die hatt ich noch nit ens opjeschlage. Em Vörbeijonn han ich en Üvverschreff jelese un jedaach: No süch ens an. Ich wollt dä Artikel lese, kunnt ävver minge Brell nit finge. E Reklamepröbche för Blomedünger feel us der Zeidung, un do feel mer en, dat ich jo eijentlich om Wäch nohm Jade wor.

Et hatt anjefange ze räne. Et wor der nor en koote Schor, ävver die naaße Blädder klävten op der Terrass. Domet ich nit der Jick schlage, han ich der Bessem gesook. Bes ich dä jefunge hatt, hatt et widder opjehoot.

Jetz wor et bal Meddach. Eijentlich hädden ich öm die Zick ald e Zehnührche jehalde, ävver ich hatt Amelung op e Stöck Koche un en Tass Kaffe. Janz en Jedanke ben ich widder erenn jejange un han verjesse, dat ich die Jadeschohn anhatt. Hinger mir en Spur vun Jadeäd. Ich han jedaach, ich krät e Jiseknippche.

Die kahl Tass Kaffe immer noch om Desch. Ich han mer en fresche opjeschott, maache der Iesschrank op, un wo söns die Milch stund, loche ming Jadehändsche. Ich wor total verbasert. Wo wor dann die Milch? Die hat ich doch wal nit em Jaade stonn? Do stund se nit. Wo wor ich vörher jewäse? Em Schobbe! Verhaftich! Do stund se op der Stellasch, wo söns ming Händsche lijje.

Jetz blev mer nor noch ein Stund Zick för ming Saache us der Reinijung avzeholle. Alsu, flöck ömtrecke, un et Handy nit verjesse. Ming Pänz han mer befolle, dat luuter metzenemme, wann ich ungerwägs ben. Kaum hatt ich et en de Häng, klingelt et. Ich hatt doch suwiesu kein Zick, un dann wor et och noch minge Schwoger, die ahl Schwadschnüss. Beim Verzälle, ov mih beim zohööre, wor ich minge Autoschlössel am söke. Em Schößje, wo hä söns litt, wore nit. Wo hatt ich in zoletz hinjelat??

Dobei feel minge Bleck op die Blomevas nevven dem Tilefon. Ich künnt jeck wääde.  Die hatt ich doch ald met en de Köch jenomme. Wiesu stund die jetz widder he? Ich wor met der Vas en der Hand widder nohm Tilefon jelaufe, wie dat et zweitemol klingele dät. Un der Hörer hatt ich och nit opjelaht. Jot! Ävver dat holf mir jetz nit dobei, minge Autoschlössel ze finge. Jottsedank han ich dä en der Täsch vum Mantel jefunge, der ich jestern an hatt. 

Jetz noch et Pottemonee. Die EC-Kaat wor nit dodren. Mer wood et heiß. Wann hat ich domet et letzte Mol bezahlt? Ahh, jestern em Aldi. Die Kabaß hatt ich ald usjepack, un die Kaat loch op ner Dos Ähze un Murre.

Dat Handy immer noch am Ohr, han ich av un an luuter ald ens : „Jo? Aha! Achsu. Nä, dat jitt et doch nit!“ jesaat, domet minge Schwoger nit merk, dat ich üvverhaup nit zohöre. Jetz söken ich och noch et Handy. Ich sage för minge Schwoger: „Rof mich ens ob mingem Handy an, ich kann et nit finge. Wä weiß wo ich dat ald widder hin jelat han.“ Hä lat op, un reef mich widder op däm Handy an, dat ich luuter noch an mingem Ohr halde. Wie dat klingelt krijje ich ne Schreck, loore janz verbasert do drop un krijje nen Laachkramp. Röf dä mich doch tatsächlich op däm Handy an, ovschüns ich met im domet am telefoneere wor. Wie dä mich frög, woröm ich esu laache, han ich im dat verklört. Sing Froch: „Häs de et dann jetz jefunge?“ hät mich ömjehaue.

Jetz wor et ald esu spät, do hädden ich dat, wat ich vörjehat han, selvs mem Auto nit mih jeschaff. Widder ömtrecke, un noch ens en der Jade. Wer weiß, wat morje för e Wedder es. Ävver wo wor dann die Jravschöpp? Ich hatt doch ald an dem Loch anjefange. Wo ben ich met däm Dinge hinjejange un woröm?

Do jeit et Tilefon. Jihhöstich renne ich dohin, un han ald widder verjesse, dat ich die Jadeschohn anhan. Ich melde mich nit jrad fründlich.

Et wor ming Dochter. It hatt ald zweimol probeet mich anzerofe. It hat Angs, et wör jet passeet, weil ich eesch nit dran jejange ben, un dann wor luuter besetz. Ennerlich am koche, üßerlich wie en jedöldije Siel, han ich et beräuhich. Alles en Odenung.

Ich han ming Jadeschohn em Flur usjetrocke, ben en et Wonnzemmer jejange un han mich en der Sessel falle loße. Dobei feel mer der Brell, der ich jesook hatt, vun mingem Kopp op die Nas.

Fix un fädich han ich jedach: Ich ben extra fröh opjestande, et es sibbe Ohr des ovends un han Jadeäd om Boddem. Der Dach es öm. Ich han noch nix jejesse, ben ratschkapott vum Söke un NIX DUNN!

Ich muss Schrom halde. Morje versöken ich et noch ens.

Wir benutzen Cookies

Wir nutzen Cookies auf unserer Website. Einige von ihnen sind essenziell für den Betrieb der Seite, während andere uns helfen, diese Website und die Nutzererfahrung zu verbessern (Tracking Cookies). Sie können selbst entscheiden, ob Sie die Cookies zulassen möchten. Bitte beachten Sie, dass bei einer Ablehnung womöglich nicht mehr alle Funktionalitäten der Seite zur Verfügung stehen.