Schlaachplaat, jefunge un jesook

von Armin Foxius 

Et wor ens widder för ze kriesche schön. Trone leefe us de Auge un Schweißpäälcher vun der Steen. Mer hatten uns ens widder jefunge, ohne lang ze söke. Ens he un do mem Händy telefoneet un der Tant en Email jescheck, un all hatten se sich enjefunge. Un all wore se do un soße öm der Köchedesch: uns Famillich met Mamm, Papp un Pänz, dozo de Jroß, dä eine Ühm un en andere Tant.

Et jov ens widder en Schlaachplaat: Stätzje, Fößje, Ührche, Schnüsjer un Bäckcher vun nem Säuche. Un die mootste ald zwei Woche vörher bei nem jode Metzjer bestelle.

Fett, Bröh un Zauß leefe üvver Backe, Nas un Kenn un wollte en et Dekolleté dröppe. Ävver do loch en staatse Stoffservijett, em Nacke fassjebunge. 

Do de Oma vum Buureland wor un noch woss, wie jeschlaach weed, hatt die bei Säu un Schlaachplaat et Rejalt. Un för dat, wat op dä Schlaachplaat loch, saht die „Jerätschaften“. Dä Firkeskrom kom op die jroße Plaat us Posteling, dozo suure Kappes un Püree. - „Schnüss“, „Föß“, „Stätz“ dät keiner sage, nor Schnüssjer, Fößjer, Stätzje. Su klung dat doch tireck netter und richtig leev. Et sollt jo och üvver Muul un Mage Deil vun einem weede. Mer sage jo och Bierche un Schnäpsje, un nit su hadd „Bier!“, „Schnaps!“, un drinken et beim Esse. Jrad en Kölle han mer ald immer jeflächte Usdröck jesook un su uns kölsche Muttersproch jefunge.

Uns Oma hatt vun ehrer Jroß verzallt, dat die us der Sackeifel kom un als Mädche en Kölle en enem vürnähme Huushald en Stellung wor. Do soch die et ehtste Mol Stoffservijettcher un verzallt dat doheim un saht en ehrem Buureplatt: „Stellt üch vör, die bönge sich öm der Hals Küngswüngele!“ Un su jov et bei uns kein Papierservijette, nor öntliche.

Dä Ühm kunnt et nit avwaade un dät sich op die Säusdeile stürze. Flöck wor dat Kenn blänkich, un zweschendurch hät hä sich met däm Fett der Schnäuzer jewichs. Der ehtste Zopack hatt der Ühm op dat Schnäuzche, un mer Pänz däte ald drop waade, wann hä en Schnuut trecke dät un sing decke Knollenas no bovve kräusele. Do wor dann ein Steckdos em Jeseech un ein om Teller.

Op der Schlaachplaat wor, sage mer ens, „alles“; nor nit Hämmcher, die jov et seperat en Woch späder.

Ävver die Bäckcher, die Bäckcher! Dat wor en Tillekatess. Die krähte nor die Fraulück.

An dä Stätzche däte mir Pänz jän knabbere, un met de Zäng däte mer an Knöchelcher un Knörpelcher knespele, zusele un zubbele.

Jenau wie die Ührcher, wann die schön kross und knackich usem Backovve kome. - Hück jitt mer dat de Hüng.

Un dann die Pütcher, die Fößjer! Die Säuspute loche esu nett un akkerat op der Plaat platzeet wie hückzedachs die Häng vun de Fraue em Nählstudio. Die Föß woodte usenander jeropp un die Knöchelcher einzeln vörjenomme un avjeknabbert un jelötsch. Un der Papp dät die Zihe durch de Jäjend fletsche.

Un dann heeldte mer uns all wigger an die Schlaachplaat. Un do mer all met beidse Häng am arbeide wore, jing et bahl op et Engk an.

Dä Ress kom en de Ähzezupp. För Morje.

Un noch jet: Nöhkste Friedag jitt et Rievkoche.